Najlepsze szlaki trekkingowe w Hiszpanii – od Pirenejów po wulkaniczne wyspy

Pireneje to góry, które nie mają końca. Ciągną się od Atlantyku aż po Morze Śródziemne, a ich krajobraz zmienia się jak w kalejdoskopie – od surowych szczytów po zielone doliny z górskimi wioskami. Szlaki w Pirenejach uchodzą za jedne z najpiękniejszych w Europie.

Najdłuższym i najbardziej wymagającym jest GR11, ponad 800-kilometrowa trasa prowadząca przez całą hiszpańską część gór. To propozycja dla wytrwałych, ale można też wybrać krótsze fragmenty i cieszyć się tym samym klimatem.

Na szczególną uwagę zasługuje Park Narodowy Ordesa y Monte Perdido – zobacz na MAPIE. Dolina Ordesy, z jej monumentalnymi ścianami i wodospadami, robi ogromne wrażenie nawet na doświadczonych wędrowcach. A dla tych, którzy szukają większego wyzwania – szczyt Monte Perdido (3355 m) to wyprawa, której się nie zapomina.

Camino de Santiago to znacznie więcej niż trekking. To droga, którą od wieków przemierzają pielgrzymi, ale dziś idą nią także ci, którzy po prostu chcą przeżyć przygodę i spotkać ludzi z całego świata. Najpopularniejsza trasa, Camino Francés, ma około 750 km i prowadzi od granicy francuskiej aż do Santiago de Compostela w Galicji.

Nie każdy jednak wybiera tę samą drogę. Camino del Norte, biegnące wzdłuż oceanu, zachwyca widokami klifów i zielonych wzgórz, a Via de la Plata to szlak prowadzący z samej Sewilli przez serce Hiszpanii.

Na trasie czekają nie tylko piękne krajobrazy, ale też lokalna kuchnia: baskijskie pintxos, kastylijskie gulasze czy galicyjska ośmiornica podawana z papryką. To właśnie takie detale sprawiają, że Camino zostaje w pamięci na zawsze.

Praktyczna wskazówka: pielgrzymi mogą korzystać z tanich noclegów zwanych albergues. Cena za noc to zazwyczaj od 8 do 15 euro, a w wielu z nich obowiązuje zasada wspólnych posiłków, co sprzyja zawieraniu znajomości.

Przeczytaj więcej o Santiago de Compostela.

W północnej Hiszpanii znajduje się Park Narodowy Picos de Europa (MAPA), który często porównuje się do Alp. Choć góry nie są tu najwyższe, robią niesamowite wrażenie swoją surowością.

Najbardziej znana jest Ruta del Cares – szlak prowadzący wzdłuż wąwozu rzeki Cares. Ma zaledwie kilkanaście kilometrów, ale widoki na pionowe ściany i turkusową wodę sprawiają, że uznaje się go za jeden z najpiękniejszych trekkingów w całej Europie.

Miłośnicy wspinaczki dobrze znają Naranjo de Bulnes (Picu Urriellu), ale także piesi turyści mogą podejść do schroniska u jego stóp. Sama droga tam jest już nagrodą, bo panorama Picos de Europa zapiera dech.

Po wędrówce warto spróbować sera Cabrales – dojrzewa w chłodnych jaskiniach i idealnie pasuje do lokalnego cydru. Trekking i kulinaria w najlepszym wydaniu.

Na południu czekają góry inne niż wszystkie – Sierra Nevada. Mulhacén (3479 m) to najwyższy szczyt Hiszpanii kontynentalnej i miejsce, z którego w pogodny dzień można dostrzec Afrykę. Wejście na niego to wyprawa wymagająca, ale dla wielu – obowiązkowa.

Są też łatwiejsze opcje, jak Veleta (3398 m) czy spacery po Alpujarras, regionie pełnym białych wiosek, tarasowych pól i arabskich śladów w architekturze. To Andaluzja w swoim najbardziej autentycznym wydaniu.

Nieco dalej na zachód leży Park Narodowy Doñana – raj dla obserwatorów ptaków i dzikiej przyrody. Flamingi na tle zachodzącego słońca, dzikie konie na wydmach – trekking tutaj to coś zupełnie innego niż górska wspinaczka.

Praktyczna wskazówka: w Andaluzji szlaki są dostępne niemal przez cały rok, ale latem temperatury potrafią sięgać 40°C. Najlepszy czas na trekking to wiosna (marzec–maj) i jesień (wrzesień–listopad).

Na oceanicznym zachodzie Hiszpanii czekają Wyspy Kanaryjskie – wulkaniczne, surowe i niezwykle różnorodne. Na Teneryfie znajduje się Pico del Teide (3718 m), najwyższy szczyt całego kraju. Trasy w Parku Narodowym Teide przypominają krajobrazy z filmów science fiction: zastygła lawa, kraterowe formacje i niezwykłe kolory skał.

La Palma to zielona wyspa, gdzie Ruta de los Volcanes prowadzi przez pasmo kraterów i zastygłych pól lawowych. Gran Canaria kusi szlakiem do Roque Nublo – skalnego monolitu będącego symbolem wyspy.

Na Balearach z kolei króluje Serra de Tramuntana na Majorce. Szlak GR221, zwany „Drogą Suchego Kamienia”, prowadzi przez tradycyjne wioski i oliwne gaje z widokiem na błękitne Morze Śródziemne. Minorka oferuje z kolei Cami de Cavalls, trasę okrążającą wyspę, która pozwala odkryć klify, zatoczki i ukryte plaże.